به گزارش تابناک سمنان: ویروس کرونا یا همان کووید ۱۹ از دسامبر ۲۰۱۹ از ووهان یکی از شهر‌های بزرگ و مرکزی چین شروع شد و تاکنون ادامه داشته است. این ویروس بی حد و مرز تاکنون بیش از ۱۰۰ کشور را درگیر کرده است. طبق آمار‌ها بالاترین شمار مبتلایان و قربانیان کرونا در چین بوده که در قیاس با جمعیت آن رقم چندان بالایی نیست. پس از چین، کره جنوبی و ایتالیا بیشترین آمار مبتلایان را داشته‌اند که روند صعودی شیوع این ویروس در این کشور‌ها تبدیل به یک نگرانی مهم برای سازمان جهانی بهداشت به‌ویژه مقامات هر دو کشور شده است.
به گفته کمیسیون ملی چین و آنچه از منابع معتبر خبری برمی‌آید این کشور توانسته تا میزان قابل توجهی شیوع کوید ۱۹ را کنترل کند و آمار مبتلایان روز به روز رو به کاهش می‌رود، خبر مسرت بخشی که می‌تواند تا حد زیادی سبب خوشحالی و امیدواری دولت‌های دیگر شود. اما اینکه کشوری همچون چین چگونه توانسته ظرف این مدت تا این اندازه روند گسترش ویروس را کنترل کند خود جای بحث بسیار دارد، اما به طور قطع یکی از مهمترین دلایل آن می‌تواند ارائه تجهیزات لازم و بسیج همه جانبه تمام عوامل موثر باشد.
آن زمان که همه جهان متحیر ساخت دو بیمارستان ظرف مدت دو هفته در کشوری مانند چین به منظور درمان بیماران کرونایی بود، این سوال در اذهان همه دغدغه‌مندان ایجاد شد که اگر ویروس کرونا وارد کشورشان شود، آن‌ها تا چه اندازه آمادگی مقابله با آن را خواهند داشت؟
و حالا ایران هم همچون دیگر کشور‌های درگیر با مهمان ناخوانده چینی، با تمام قوا دست به گریبان این بیماری حالا دیگر شناخته شده است که اگر به موقع به زخم آن نرسیم ممکن است خسارات جانی جبران ناپذیری را به دنبال داشته باشد.
در حال حاضر شمار زیادی از هموطنانمان در بسیاری از استان‌های کشور با ویروس کرونا در نبرد هستند و متاسفانه قریب به ۳۰۰ نفر جان خود را از دست داده‌اند؛ و در حالی که کادر درمانی و در راس آن ستاد مبارزه با کووید ۱۹ در وزارت بهداشت تمام تلاش خود را می‌کنند تا از جان مردم محافظت کنند، هستند هنوز افرادی که با وجود قسمی که در راستای حفظ جان بیماران خورده‌اند، منافع خود را بر جان هموطنانشان ترجیح می‌دهند، آن هم حالا که کشور در شرایطی مشابه جنگ تحمیلی قرار دارد.
طبق گزارش‌های به دست آمده تنها بیمارستان‌های دولتی و کادر درمانی آن‌ها هستند که گویا باید در خط مقدم باشند و خبری از ارائه خدمات و حتی پذیرش از سوی بیمارستان‌های خصوصی نیست. در وضعیتی که مردم برای حفظ جان خود و خانواده‌شان مستأصل و نگران به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند تا شاید امیدی در دلشان ایجاد شود، بیمارستان‌های خصوصی در‌های ورودی را به روی بیماران و خانواده‌هایشان می‌بندند و هموطنان خود را ناامیدانه راهی مراکز درمانی دولتی می‌کنند، اما آیا واقعا چند درصد از این بیمارستان‌ها پتانسیل پذیرش این بیماران را دارند، آیا کادر درمانی مورد نیاز و یا حتی تجهیزات لازم برای درمان این بیماران وجود دارد؟ این در حالی است که بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی هم از تجهیزات لازم و هم از هزینه کافی برای درمان بیماران برخوردارند، اما چه چیز باعث می‌شود که آن‌ها اهتمامی برای یاری رساندن به هموطن خود آن هم در چنین شرایطی نداشته باشند؟
آیا ضرری که آن‌ها متحمل خواهند شد بیش از آن دسته از ملاک و تجاری است که برای یاری رساندن به همنوع خود از اجاره بهای دو ماه خود می‌گذرند؟
آیا ما همان مردمی نیستیم که در سال‌های جنگ تحمیلی از همه چیز خود گذشتیم و برای حراست از مرز‌های این خاک و بوم جان خود را پیشکش کردیم؟ آیا الان بهترین فرصت برای ادای دین نسبت به جانبازان شیمیایی نیست که بیش از هر گروه دیگر در معرض خطرند؟
امروز بیمارستان‌های خصوصی باید پیشقدم باشند، اما چه شده است که سکوت کرده‌اند؟ یعنی ما تنها رفیق گرمابه و گلستان بوده‌ایم؟ ملت شریف ایران تاکنون در برابر هر سختی و بحرانی مقاومت کرده‌اند و هیچگاه همدیگر را تنها نگذاشته‌اند، خوب می‌دانیم که با یاری حق تعالی و با همت دست اندرکاران و خود مردم، این روز‌ها هم سپری خواهد شد، اما حافظه این مردم غیور همانقدر که محبت‌ها را ثبت می‌کند، بی مهری‌های عده‌ای را هم که جز شعار کاری برای هموطن خود نکردند، فراموش نخواهند کرد.
چه خوب گفت شاعر: «ای که دستت می‌رسد کاری بکن پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار»
خطابمان مستقیم به تمام مسئولان بیمارستان‌ها و مراکز درمانی خصوصی است که گوش‌ها و چشم‌های خود را گرفته‌اند تا صدای ناله‌های مردمشان را نشنوند.
طبق تحقیقی انجام شده تنها در بخش‌ها و نه مراقبت‌های ویژه هزینه هر شب بستری نزدیک به ۱ میلیون تومان است که اگر بر تعداد مراجعین روزانه ضرب شود، رقم قابل توجهی است، بنابراین می‌توان چنین نتیجه گرفت که این بیمارستان‌ها توانایی پذیرش بیماران را دارند، اما از انجام وظیفه انسانی خود شانه خالی می‌کنند. از آمار پذیرش همراهان بیماران هم دیگر چیزی نگوییم. از هزینه‌های گزافی که روزانه برای عمل‌های سزارین دریافت می‌شود، از ابلاغیه وزارت بهداشت برای پذیرش و درمان بیماران و هزاران دلیلی که می‌تواند برای بیدار کردن وجدان و حس نوع دوستی در مسئولان این حوزه کافی باشد.
راستی انسانیت مرز و بوم نمی‌شناسد، آنجا که مردم چین با وجود نیاز مبرم به تجهیزات پزشکی و لوازم بهداشتی، محموله‌های حمایتی برای ایران عزیز می‌فرستند و با شعار «ایران دوام بیاور» به کمک مردم کشوری دیگر می‌شتابند، عده‌ای هم در همین نزدیکی خود را به خواب زده‌اند تا مبادا از میزان سودهایشان کاسته شود؟ براستی فرق شما با آن‌ها که دست به احتکار لوازم بهداشتی مورد نیاز مردم زدند، چیست؟ از شما بیش از این‌ها انتظار می‌رفت. به کجا چنین شتابان!!!؟