آتشکده آذرخش یکی از آتشکده های خاموش ایران و منسوب به دوره ساسانیان است. این بنای منحصر به فرد تاریخی که با وسعت ۴۲۰ متر مربع، یک پارچه از کوه تراشیده شده است، در پنج کیلومتری شهر داراب و در دامنه کوه پهنا قرار دارد.آتشکده آذرخش در زمان اتابکان بخشی از آن تخریب و به مسجد تبدیل می شود. از این رو آن را مسجد سنگی نیز می نامند .بخشی از سقف این سازه باز است و در زیر آن حوض کم‌ژرفایی است. در بیرون این سازه، اتاق کوچکی در کوه ساخته شده که گویا جایگاه نگهبان آتشکده بوده‌است. شهرستان داراب که نام قدیم آن دارابگرد بوده‌است در فاصله ۲۷۵ کیلومتری خاوری شیراز است.
در زمان محمدحسن مبارز به سال ۶۵۲ مهی(:قمری)، محرابی به این آتشگاه افزوده شده و از آن پس، این سازه مسجد شده‌است. در نزدیکی آتشکدهٔ آذرخش، آسیابی در دل کوه ساخته شده‌است که از نظر معماری در نوع خود یگانه‌است. این آسیاب دارای دو تنوره‌ی بزرگ سنگی در بالای کوه‌است، که از راه آنها آب وارد آسیاب می‌شده است.
برخی از پژوهشگران بر این باورند که آتشکدهٔ آذرخش در آغاز یکی از نیایشگاه‌های مهرپرستان آریایی بوده که در روزگار ساسانیان به آتشکده دگرگون شده‌است. این آتشکده در سده هفتم هجری به مسجد تبدیل شد.
.
