به هرحال همراه با شماری از مسئولین استانداری مازندران به سمت نوبنیاد رفتیم. از شهر خارج شدیم و وارد روستایی با راه شوسه شدیم. وارد روستا که شدیم با خود گفتم اینجا نیز نوبنیاد است، اما این کجا و آن کجا!

ظاهرا این روستا صبغه خوبی ندارد و جزو مناطق آلوده استان محسوب می شود.

جمع مدیران کاملا جمع بود از معاون سیاسی امنیتی استاندار گرفته تا مدیران کل و مدیران شهرستانی همه حضور داشتند.

نخست وارد مدرسه روستا شدیم. دانش آموزان مدرسه را که نگاه می کردم ، دروازه غار برایم تداعی شد. آموزش بیشتر شبیه کارهای سمن ها در دروازه غار تهران بود تا مدرسه. دانش آموزان پسر و دختر باهم در حال علم آموزی بودند.

چیزی به نام لباس یک شکل وجود نداشت و دختران و پسران برخی با لباس خانگی حتی در محیط مدرسه بودند.

مسئولان وارد کلاس شدند. هر یک به سهم خود با آنان درد دل می کرد. وقتی پای حرف های کودکان می نشستی سر از زندگی پردردسر آنان درمی آوردی.

کودکانی که برخی نه پدر داشتند و نه مادر. کودکانی که شاید لذت حضور در خانواده را نچشیدند و لمس نکردند.

کودکی که پشت دست او سوخته بود و گفته بود پدربزرگم دستم را داغ کرد.

بعضی آنقدر کم رو و خجالتی بودند که هنگام عکس گرفتن دست خود را روی صورتشان می گذاشتند و برخی نیز آنقدر جسور که به لنز دوربین خیره شده بودند.

کودکانی که زندگی در نگاه آنان موج می زد اما دریغ از یک زندگی به نسبت آرام.

در این میان کودکی بود که انگار از بی هویت بودن خود می ترسید، تا معاون استاندار از او پرسید اسمش چیست؟ بی درنگ پاسخ داد: بچه کبلایی حمیدم.

** کودکانی که از کمبود عاطفی رنج می برند

رئیس آموزش و پرورش ناحیه دو ساری در گفت وگو با ایرنا، از کمبود عاطفی این کودکان خبر داد و گفت: این کودکان که حدود 45 نفر هستند از کمبود عاطفی رنج می برند.

شعبان شاکری ادامه داد: بیشتر این دانش آموزان یا فرزندان طلاق هستند و یا اعتیاد.

به گفته وی ، نیازهای روانی این دانش آموزان کمتر مورد توجه قرار می گیرد و حدود 10 نفر از آنان بدون هویت و شناسنامه هستند.

شاکری در پاسخ به این سوال که آیا این دانش آموزان تا پایه ششم را همین جا درس می خوانند یا نه، گفت: اینجا تا پایه پنجم به آنان آموزش داده می شود و اگر هم دانش آموزی بخواهد ادامه تحصیل بدهد به روستای دیگر به نام شیخ کلا می رود.

وی ادامه داد: برای این دانش آموزان بدون شناسنامه هیچ مدرک تحصیلی صادر نمی شود.

** وسایل ورزشی نداریم

پسرکی حدود 11 ساله که کلاس چهارم بود از مشکل نبود امکانات ورزشی گلایه داشت و گفت: ما اینجا اصلا جایی برای بازی و ورزش کردن نداریم و از مسئولان می خواهم تا وسایل ورزشی در اختیار ما قرار دهند.

مدیر کل امور بانوان و خانواده استانداری نیز در جمع مسئولان بود؛ از او دیدگاهش را نسبت به این کودکان پرسیدم و او نیز کاملا آرام گفت: جز سکوت چیزی برای گفتن ندارم.

دخترکی نیز از آرزویش برایم گفت و اینکه می خواهد در آینده دکتر شود.

او گفت که وقتی بزرگ شد دوست ندارد در این شرایط و وضعیت زندگی کند و هر طور که هست درس می خواند تا دکتر شود. و من از خود می پرسم آیا او اصلا می تواند تا آخر ادامه تحصیل دهد و این شرایط برای او فراهم می شود.

** مساعدت اداره کل ثبت احوال برای تهیه شناسنامه

علی رجبی مدیر کل ثبت احوال مازندران در گفت وگو با ایرنا درباره چگونگی دریافت شناسنامه برای این کودکان بی هویت، گفت: پدر و مادر برخی از این کودکان مشخص است آنان باید نخست آزمایش دی ان ای بدهند و سپس برای کودک شان شناسنامه صادر شود.

وی دسته دوم را خانواده هایی عنوان کرد که پدر مشخص نیست اما مادر مشخص است و اظهار داشت: مراجع نظامی و انتظامی باید این دسته از موارد را تایید کنند چون ممکن است پدر اصلا تابعیت ایرانی نداشته باشد.

رجبی افزود: دسته سوم کسانی هستند که نه پدر آنان مشخص است و نه مادر؛ از این رو این افراد به شورای تامین ارجاع می شوند و درصورت گرفتن حکم قضایی توسط بهزیستی با نام پدر و مادر فرضی برای آنان شناسنامه صادر می شود.

** روند بهسازی محله نوبنیاد پیشرفت نداشت

معاون سیاسی امنیتی استاندار مازندران در جمع خبرنگاران گفت: امروز به این روستا آمدیم تا مشکلات آن را احصا و در حد امکان در رفع آن تلاش کنیم.

علیرضا یونسی ادامه داد: تا پایان سال 93 حدود 30 محله آلوده پاکسازی شدند و به سمت بهسازی پیش رفتند؛ اما پیشرفت کار این روستا عقب بود.

وی خاطرنشان کرد: امروز با مساعدت اداره کل امور اجتماعی استانداری، قصد داریم روند بهسازی را سرعت ببخشیم.

معاون سیاسی امنیتی استانداری مازندران با درخواست جدی از مسئولان برای رفع مشکلات مردم این روستا، ابراز امیدواری کرد هرچه زودتر این مشکلات رفع شود.

** پدر در زندان قزلحصار و مادر در زندان تیرکلا

از کودکی پرسیدم می خواهد چکاره شود که او نیز فورا گفت دکتر.

بعد از بازدید از مدرسه همراه با مسئولان استانی به مسجد روستا رفتم حدود یک ساعت جلسه ستادی طول کشید. بیرون که آمدم دیدم کودکی سمت من آمد و با زبان شیرین کودکی اش رو به من گفت: خاله من همانم که ازم پرسیدی می خوای چیکاره بشی و گفتم دکتر.

من هم گفتم، خب الان چی شد؟ او پاسخ داد: هیچی خواستم بگویم فوتبالیست شدن را بیشتر دوست دارم تا دکتر شدن.

به اوگفتم به این سرعت تغییر رویه دادی و او نیزپاسخ داد نه من واقعا دوست دارم فوتبالیست شوم.

از او که محمدرضا نام دارد پرسیدم آیا با پدر و مادرت زندگی می کنی؟ و او نیز گفت: نه، پدر و مادرم بخاطر مواد مخدر در زندان هستند یکی در قزلحصار و دیگری در تیرکلا.

گفتم آیا تاکنون پدرت را ملاقات کردی؛ گفت: تا قبل از به زندان رفتن مادرم چند بار به ملاقات پدرم رفته بودم.

او که نزد عمه مادرش زندگی می کرد، ادامه داد: نمی خواهم در آینده مثل پدر و مادرم شوم. من کار کردن را دوست دارم و کار می کنم.

اینجا پایان زندگی نیست؛ تا وقتی امید است می توان زندگی کرد و من مطمئنم بارقه امید در چشمان این کودکان موج می زند وگرنه یکی نمی گفت می خواهد دکتر و دیگری نمی گفت می خواهد فوتبالیست شود. یعنی به آینده امیدوارند.

پس مسئولان گرامی! این امید را در وجود این مهربانان به یاس تبدیل نکنید. هر کدام از شما به اندازه سهم و مسئولیت خود می توانید سال نو را جزو زیباترین سالها در اذهان این کودکان رقم بزنید.

روستای نوبنیاد ساری دارای 200 خانوار با حدود یک هزار نفر جمعیت است.