از معرکه خون و آتش گذشته ای از زیر باران مرگ
نفس هایت به شماره افتاده است
خود را به خانه می رسانی
و در را پشت سرت
با تمام قدرت می بندی اما
ناگهان یک نفر
با مشت به در می کوبد
با مشت محکم به در می کوبد
در بر جا می لرزد
با خود می گویی
ردم را زدند !
پیدایم کردند
به دنبال راه فرار می گردی
اما صدای فریاد ماموران
با صدای تک تیرها
و رگبارها درهم می پیچد
کوچه بوی هراس می دهد
هراسی که می خواهد
در چشمان تو هم
دو دو بزند
بسم ا... می گویی
آیت الکرسی می خوانی
با خود می گویی
شاید کس دیگری باشد...
در دوباره بر خود می لرزد
با مشت هایی که
بر آن کوبیده می شود
و کوچه بر خود می لرزد
از صدای رگبار
بسم ا... می گویی
تردید را از خود دور می کنی
و به در نزدیک تر می شوی
و با صدایی خفه
می پرسی
کیست پشت در؟
و صدا با درد اما آهسته جواب می دهد
من یک سرباز فراری ام
پناهم دهید
دست هایت
درحالتی میان ترس و احترام
در را می گشاید
و سرباز
گشودن در را
بفرما معنا می کند
و خود را به داخل می اندازد
از پایش
قطرات خون می چکد
او تیر خورده است
و تو به پایش نگاه می کنی؛
زخمی شده ای جوان!
نگاهت که بالا می آید
با او که چشم در چشم می شوی
چقدر آشنا ست این چشم های نجیب
یادت می آید
نیم ساعت پیش
در خیابان
در ازدحام شعار و آدم و آهن
همین سرباز بود با تفنگ
که فرماندهش
دستور شلیک داد
سرباز اما
چشم در چشم تو داشت
فرمانده دستور آتش داد
بزن سرباز!
سرباز اما نزد
فرمانده دست به اسلحه شد
و سرباز دست بر ماشه
به سوی فرمانده برگشت
و شلیک کرد!
فرمانده بر زمین افتاد
تو فرار کردی
به سوی خانه
و حالا آن سرباز بود
که باز با تو
چشم در چشم می شد
سربازی با زخمی در پا
که می توانست
زخمی باشد در قلب تو
سرباز تو را نزد
اما او را زدند
وخون او به جای تو
خاک را به بهار بشارت داد
و حالا تو و او
چشم در چشم بودید
حس برادری ات
شانه ات را به زیر
بازوی سرباز داد
تا او را به خانه ببری...
غلامرضا بنی اسدی / تابناک خراسان رضوی
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
پوتین برای سربازان جدید، اسلحه به تعداد کافی، اتاق بازجویی نم کشیده دست بند ۱۰ عدد پول برق را باید بدهیم پول آب را جدا پول گاز را باید بدهیم، در حد همین شعر بود