دیوارها همیشه جدایی آورده‌اند، خانه را از کوچه و انسان‌ها را از یکدیگر جدا کرده‌اند. شب‌ها یک عده رفته‌اند آن سوی دیوارها و در گرمای مطبوع خانه لم داده‌اند، عده‌ای هم مانده‌اند این سوی دیوارها و از سرما به خود لرزیده‌اند. اما گاهی فقط یک جمله کافیست، حتی اگر از زبان دیوار باشد! یک جمله برای برداشتن فاصله‌ها، «نیاز داری بردار، نیاز نداری بذار!» با همین جمله ساده دیوارها مهربان می‌شوند، لبخند می‌زنند و دست یکدیگر را می‌گیرند برای گرم‌تر کردن آنهایی که خانه‌شان یک شهر است.
یک روز صبح از خواب بلند می‌شوی و سر راهت با دیواری نقاشی شده مواجه می‌شوی با این جمله که «نیاز داری بردار، نیاز نداری بذار»، روی دیوار یک جالباسی و یک جاکفشی هم نصب است. عصر که برمی گردی دل این دیوار پر است از لباس‌ها و کفش‌هایی که دست‌هایی مهربان هدیه کرده‌اند. حالا اسم این دیوار می‌شود «دیوار مهربانی»، عده‌ای از راه این دیوار مهربانی می‌کنند و عده‌ای مهربانی می‌بینند، و تو تازه می‌فهمی که ماجرا چیست. روی دیوار مهربانی که برای ایجاد آن فقط دیواری کافیست با یک رنگ تازه و یک جالباسی، مردمی که دارند لباس و کفش هدیه می‌کنند و مردمی که ندارند لباس و کفش هدیه می‌گیرند برای گذران روزهای سخت و سیاه.
دیوار مهربانی از مشهد شروع شد و آنقدر پیش رفت که حالا شبکه‌های خبری مطرح دنیا گزارشی از این مهربانی مردم ایران پخش می‌کنند و در مورد این ابتکار انسان دوستانه حرف می‌زنند. بانی اول این کار خود را در محافل خبری معرفی نمی‌کند، و به عنوان نشانی از خود تنها به جمله ای بر روی اولین دیوار مهربانی بسنده کرده است که: «نيكي كنيم همانگونه كه خداوند به ما نيكي مي‌فرمايد. با محبت و رعايت ساير نيازمندان، استفاده بفرمائيد.» هرچه باشد این را می‌دانیم که قدم اول این مهربانی را مردم برداشته‌اند. اما حالا دیوار مهربانی فراگیر شده است و امسال زمستان را خیلی از نیازمندها با لباس‌های گرم سر خواهند کرد.
شهرداری‌ها در کنار مردم
همانطور که اشاره شد استارت دیوار مهربانی ایده انسان دوستانه مردمی بود که شبانه روز وقتی از سر چهارراه ها می گذشتند حواسشان به تنپوش نحیف آنهایی بود که سرما در تن‌شان جا کرده بود. اما با گذشت زمان و مطرح شدن این ایده در محافل خبری - به خصوص در جوامع مجازی که به بزرگتر شدن دایره این مهربانی کمک ویژه ای کرده است–سازمان‌ها و نهادهایی هم بعضا پا در میدان کارزار گذاشته‌اند و برای مثال در شهری مثل اردبیل شهرداری اردبیل اقدام به ایجاد دیوارهای مهربانی در چند نقطه از شهر کرده است.
شهرداری‌ها فقط مسوول رفت و روب شهر نیستند و وظایفی در توجه به سلامت جسمی و روانی شهروندان و محوریت قرار دادن انسان‌ها هم دارند. این چنین قدم هایی در شهرداری اردبیل در راستای هدف نو و درست شهردار جدید اردبیل یعنی «شهر انسان محور» به نظر می‌رسد.
پیشگامی شهرداری‌ها در چنین طرح‌هایی و کمپین‌هایی مثل «پایان کارتن خوابی» آن هم در شهرهایی که این فعالیت‌های مردمی هنوز در آن‌ها سر و شکل درستی نگرفته است از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. و البته بخش اعظمی از انرژی باید بر روی معرفی این حرکت‌ها صرف شود تا مردم بهت زده از کنار دیوارهایی پر از لباس و کفش عبور نکنند.
«دیوار مهربانی» کافی است؟
عده‌ای که معمولا مخالف خوان همه صحنه‌ها هستند در مقابل این جریان هم مخالفت‌هایی را مطرح می‌کنند که مثلا آیا با این کار همه مشکلات بی خانمان‌ها و یا نیازمندان حل خواهد شد، و اینکه آیا «دیوار مهربانی» به تنهایی کافی است؟ در مقابل، فعالان اجتماعی که حامی این نوع فعالیت‌ها هستند معتقدند که ما قرار نیست همه مشکلات را برطرف کنیم ولی نباید هم بیکار بنشینیم و باید کاری که از دستمان برمی‌آید را انجام بدهیم. در همین راستا و تلاش خودجوش مردمی برای مقابله با فقر علاوه بر دیوار مهربانی، نصب یخچال‌های ویترینی برای تامین غذای کارتن خواب‌ها و در راس همه این‌ها کمپین «پایان کارتن خوابی» فعالیت‌های زنجیره‌ای هستند که توسط مردم اتفاق می‌افتد تا مردم به نوبت خود نقش خود را ایفا کنند.