به گزارش تابناک مازندران، چهارشنبه هفته گذشته اتفاقی عجیب در مرکز استان افتاد که علاوه بر مکدر شدن روحیه دو قشر محترم بلکه طبقه صاحب فکر، معنوی و متدین جامعه، موجب به نمایش درآمدن نوعی بدعت در فضای قانونمندی و احترام به اقشار جامعه شد.
هرچند در روزهای گذشته با توجه به درپیش بودن سفر هیئت دولت زمان مناسبی برای طرح این موضوع نبود اما در اشاره ای کوتاه به آنچه که زمینه این اتفاق شد، ظاهرا جلسه سه نفره زلیکانی و صالحی دو عضو شورای شهر ساری در حضور معاون شهردار این شهر برای بررسی برخی اختلافات برگزار و به دنبال آنچه که "توهین به علمای شهر" توصیف شد در روز بعد تجمعی چند ده نفره در مقابل دفتر شورای شهر آنهم با فراخوان در شبکه های مجازی برگزار شد که در این ماجرا برادر نماینده ای که خود را منتقد توهین روحانیت دانسته بود به هر دلیلی حضور یافت و به بیان کلماتی پرداخت که منشا گسترش اختلاف شد.
وی در سخنانی با اعلام حمایت از شهردار و روحانیت ارزشمند حضرات آیات نظری حفظه الله و صالحی رحمت الله علیه (پدر بزرگ و پدر خود)به دلیل آنچه تخریب یا توهین آنان می دانست، مخالفان را به شکستن پاها و آویزان کردن در شهر تهدید کرد و همچنین با اشاره به انتقاد تلویحی از یک خبرنگار یا یک رسانه در واژگانی عجیب مطبوعات را به مدفوعات و خبرنگاران را قلم به مزد و ... تشبیه کرد که این توصیفات از یک شخصیت حوزوی از خانواده با سابقه روحانیون مبارز بعید و موجب تالم بسیاری از رسانه ای ها و برخی روحانیون شد تا از غرب و شرق استان بیانیه هایی از صنوف رسانه ای صادر شود.
و اما بعد ...
ماجرای تجمع عده ای در حمایت از یک نماینده شورای شهر ساری و علیه دیگر عضو پارلمان مرکز استان در حالی اتفاق افتاد که به دور از جنجال های سیاسی و گروهی از چند زاویه قابل بررسی است، مهمترین آن زوایا موضوع لزوم پایبندی به قانون و اعاده حیثیت جامعه خبرنگاران است.
نخستین مساله اینکه اگر توهین اثبات نشده در محاکم قضایی در یک جلسه خصوصی به روحانیت معظم موجب تالم و اندوه است( که تردیدی در آن نیست) و مجوزی برای تجمع و توهین می شود، سوال اساسی اینجاست که توهین به اصحاب قلم و صنف خبرنگاران که بارها کشور را در مقاطع حساس و سرنوشت ساز یاری رسانده و شهدای زیادی را فدای استقامت در پیگیری رسالت اطلاع رسانی خود کرده اند، چگونه می توان مصداقی را برای این اقدام در جغرافیای اندیشه و مرام مبتنی بر صبر، علم، حلم، متانت، قانونگرایی و ادب مداری علما و روحانیون پیدا کرد.
هیچ عقل سلیم و هیچ شخص مسلمانی توهین به صاحبان لباس مقدس پیامبر(صلوات الله علیه) و ائمه هدایت را نمی پذیرد اما مگر می توان برای اتهامی که اثبات نشده و برای اثبات آن اقدام قانونی نشده، دست به تجمع، شعار، توهین و افترایی دیگر زده و اصحاب اندیشه و قلم را مورد رنجش قرار داد.
اگر با اقدام قانونی و ارائه ادله مستند به مرجع قضایی نسبت به پیگیری توهین مورد ادعا به روحانیت اقدام می شد بهتر بود یا اینکه شرایط به این منوال پیش برود.
و نکته پایانی اینکه فرض بر اینکه خطایی از یک خبرنگار سر زده است، حتی در این صورت موادی به نام قانون مطبوعات در قانون اساسی کشور عهده دار برخورد یا حتی مجازات اصحاب رسانه است که چه بسا در سایه نظم و قانون جاری در کشور پیگیری اعتراض به یک خبر در رسانه مجازی کاری بسیار راحتر است.
در حالی که برخی شرایط به وجود آمده را استفاده ابزاری از مقام روحانیت و توهین به جایگاه اصحاب رسانه می دانند ضروری است بدون توسل به توهین یا افترا برای حفظ آرامش جامعه مدنی به قانون باز گردیم.
انتهای پیام/