تابناک رضوی: شهرها به خرد جمعی آباد می شوند. این گزاره که پشتوانه علمی و تجربی را با خود دارد به ما می گوید همافزایی فکری و برنامه ریزی چند نفر، موفق تر از یک نفر است. این را بشر به عینه تجربه کرده است تا جایی که می توان آن را قاعده دانست. هرچند گاه قاعده ها هم استثنا می خورد اما برای استثناها قانون نمی نویسند و این قاعده ها هستند که لباس قانون می پوشند و امور مردم را به ریل درست می آورند. در نگاه دینی هم “عقلِ جمعی” دارای جایگاهی چنان بلند است که در آیات الهی مورد عنایت قرار گرفته و بدان فرمان داده شده است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران هم با دریافت همین نگاه است که ذیل اصولی چند به نهادینه سازی اندیشه شورایی پرداخته است از جمله اصل هفتم که تصریح می کند: طبق دستور قرآن کریم «و امرهم شوری بینهم»، «و شاورهم فی الامر» مجلس شورای اسلامی، شورای استان، شهرستان، شهر، محل، بخش، روستا و نظایر اینها از ارکان تصمیم گیری و اداره امور کشورند. طرز تشکیل و حدود اختیارات وظایف شوراها را این قانون معین می کند.
در اصل یکصدم نیز می خوانیم: برای پیشبرد سریع برنامه های اجتماعی، اقتصادی، عمرانی، بهداشتی، فرهنگی، آموزشی و سایر امور رفاهی از طریق همکاری مردم با توجه به مقتضیات محلی اداره امور هر روستا، بخش، شهر، شهرستان یا استان با نظارت شورایی به نام شورای ده ، بخش ، شهر یا استان صورت می‌گیرد که اعضای آن را مردم همان محل انتخاب می کنند. شرایط انتخاب کنندگان و انتخاب شوندگان و حدود وظایف و اختیارات و نحوه انتخاب و نظارت شوراهای مذکور و سلسله مراتب آنها را که باید با رعایت اصول وحدت ملی و تمامیت ارضی نظام جمهوری اسلامی و تابعیت حکومت مرکزی باشد، قانون معین می کند. با نگاه به همین دو اصل می توان گفت: اصل هفتم قانون اساسی صراحت دارد که شوراهای اسلامی کشور یکی از ارگان‌های تصمیم گیری و اداره امور کشورند و اگرچه به لحاظ تصمیمات سازمانی و اداری کشور دارای وظایف خاص خود هستند ولی از نظر قانون اساسی و حق حاکمیت در طراز سایر ارکان حکومتی قرار می گیرند و حتی دامنه حکومت آنها به اندازه ای است که مسئولین دولتی موظف به رعایت تصمیمات آنها در حدود اختیاراتشان هستند. همچنین با ملاحظه اصل یکصدم قانون اساسی به نظر می رسد که غرض قانون گذار از وضع اصل یکصدم توزیع قدرت در نظام های اجتماعی، امور اجتماعی، اقتصادی، عمرانی و فرهنگی و … دخالت دادن خرد جمعی برای بهتر سازی امور است. شریک کردن "همه مردم" در سرنوشتِ زادبودم شان است. کسانی که انتخاب می شوند همه باید "همه مردم" را در نظر داشته باشند. تصمیمات شان هم باید نتیجه ای داشته باشد که "همه مردم" از آن منتفع شوند. این را می دانیم که شوراها هم در رقابتی میان گفتمان ها شکل می گیرد اما فردای انتخابات، آغاز خدمت گفتمان پیروز برای همه مردم است بدون در نظر داشتِ دیدگاه های افراد. زیبایی کار شورا در نظام دینی هم همین است که جوری کار می کند که بدون در نظر داشت سویه های فکری، همه از مواهب کار بهره ببرند. کاری چنین است که به اصول قانون اعتبار می بخشد و آیات قرآن را ترجمه ای عملی می شود. توفیق شورا،" به روزی" شهر است. روزگار خوب شهر، بستر ساز خوب شدن حالِ مردم. نظمی چنین نتیجه مند هم آرزوی همه ماست.....
