قطعی هر روزه آب شهروندان تبریز و استان را کلافه کرده است . همه میدانیم که ایران جزو کشورهایی است که با مشکل کمبود آب آشامیدنی مواجه است . متخصصین امر چند مدل را برای حل مساله کم آبی ذکر میکنند که دو نوع صرفه جوئی در مصرف و تامین آب از آبهای فراسرزمینی برای کشور و البته استان ما قابل اجراست. مصرف آب شهروندان تبریزی بالای متوسط کشوری و البته مصرف آب در کشور ما بسیار بالاتر از استاندارد جهانی است .هر کدام از شهروندان تبریزی روزانه 169 لیتر آب مصرف میکند که استاندارد آن زیر 100 لیتر است . حل معظل کم آبی برای تبریز سه راه حل دارد . نخست صرفه جوئی که البته با این ارزانی آب بعید میدانم محقق شود .(قیمت هزار لیتر آب 1600 تومن است یعنی ارزان تر از مجانی !).
دومین راهتامین آب تبریز از حقابه های بلااستفاده شهرهای اطراف است . مثلا اخذ حقابه سد عجب شیر که ظاهرا بیش از مصرف آنها آب دارد . سومین و مهمترین راه که یک یاعلی بزرگ می طلبد خط لوله آب ارس به تبریز است. این خط لوله 145 کیلومتر طول دارد که فقط 35 کیلومتر آن ساخته شده است و بقیه آن نیازمند تامین 600 میلیون یورو اعتبار ارزی است که دولت اجازه گرفتن فاینانس را هم برای آن صادر نموده است.
این مسیر انتقال آب نه تنها برای شرب تبریز بلکه مصرف شهرک های صنعتی اطراف تبریز نیز حیاتی است . حیاتی یعنی اینکه اگر این خط لوله محقق نشود آینده صنعتی استان نیز گنگ و مبهم است .
حال باید توجه کنیم حل مشکل کم آب استان منوط است به تحقق این خط لوله آب . همه مسولین استان باید تلاش و همت خود را مصروف تحقق این مگاپروژه نمایند و گرنه درخواست های صرفه جوئی از مردم و قطعی آب و جیره بندی آن مشکل را بصورت ریشه ای حل نخواهد نمود.
لذا به نظر میتوان بر روی یک پیشنهاد مشخص فکر نمود. به این صورت که نرخ مصرف آب برای استان به مدت 5 سال افزایش 20درصدی داشته باشد و واحدهای صنعتی نیز با پرداخت وجه نقد در این پروژه سهامدار شوند تا بلکه بخشی از مبلغ مورد نیاز تحقق این مسیر انتقال تامین شود وگرنه با این اوضاع روابط خارجی چشم دوختن به فاینانس کمی دور از منطق است .
یادداشت؛غلامرضا منصوری