گزارش تابناک خوزستان از وضعیت زندگی مردم در اندیمشک و روستاهای همجوار؛
بیش تر اهالی روستا آب را به قیمت بی نانی شان خریداری می کنند؛ آب مایه ی حیات است و مردم اصلِ زندگی شان را در دبه های کوچک 5لیتری روزانه از وانت های خیابان به قیمتی گزاف می خَرَند.
کد خبر: ۸۷۲۴۸۹
تاریخ انتشار: ۱۷ تير ۱۳۹۹ - ۲۳:۵۶ 07 July 2020

 

بار بسته ایم به مقصد اندیمشک، شهری که از آن به عنوان دروازه ی ورودی خوزستان در ایام دفاع مقدس یاد می شود. سفر کردیم به این خطه ی مقدس تا در جریان مسائل و مشکلات مردمی قرار بگیریم؛ جایی که حتی از امکانات ابتدایی  و حیاتی زندگی مثل آب بی بهره اند و در این هُرم گرمای تابستانی تا چشم کار می‌کند این تشنگی است که با قدرت جولان می دهد.

در ابتدا به شهر بیدروبه در 26 کیلومتری شهرستان اندیمشک و بخش الوار گرمیسیری روانه شدیم؛ شهری که  مرکز بیش از یکصد و شصت روستا و بخش است و به لحاظ اقتصادی از اهمیت بالایی برخوردار است. از همان ابتدای ورود به روستا علف‌های زرد خشک‌شده گوشه و کنار روستا تشنگی زمین این منطقه را فریاد می‌زند؛ جالب است بدانید این شهر تولید کننده بخش اعظمی از نفت کشور است و چندسالی است که با مطالبه مردم  از روستا به شهر تبدیل شده است اما از این شهر شدن تنها به نام و عنوانی بسنده شده و هیچ پیشرفتی و تغییری برای توازن اسم شهریت با رسمِ زندگی مردم حاصل نشده است.

در بازدید اختصاصی خبرنگار تابناک خوزستان، مردمِ ساده دل و با صفا سفره دل باز کردند و از کم لطفی های دولت و مسئولین سخن گفتند و این موهبت هم سخن شدن با مردمِ سخاوت مند، مرهون تلاش های خانواده شهید مدافع حرم علیمحمد قربانی است که حتی بیش تر از ما و مسئولین دل سوخته ی همشهریان خود بودند.

 

 

در محرومیتِ این خطه همین بس که بیمارستان نیمه کاره و رها شده ای که امید روستایان محروم بوده و در اواخل سال 91 مراسم کلنگ زنی اش هنوز در اذهان است همچنان نیمه ساخته مانده است. نرخ بالای بیکاری در شهر و روستا رقم بسیار بالایی است و معیشت مردمی که از قافله توسعه جا مانده اند دچار آسیب های عمیقی شده است با این حال بیش تر اهالی روستا آب را به قیمت بی نانی شان خریداری می کنند؛ آب مایه ی حیات است و مردم اصلِ زندگی شان را در دبه های کوچک 5لیتری روزانه از وانت های خیابان به قیمتی گزاف می خَرَند.

در دولت نهم و دهم در بخش الوار پروژه هایی برای محرومیت زدایی کلید خورده بود در دولت یازدهم و دوازده از نفس افتاد و همراه با آن امید مردم نا امید شد به گفته محلیان اکثر جوانان با مهاجرت به شهر هایی نظیر اندیمشک و اهواز در پی یافتن امید برای ادامه زندگی هستند 

در بازدید از چند روستا در نزدیکی سد دز و رودخانه و حلقه های چاه نفت تدبیرِ بی تدبیر دولت را شاهد بودیم 

در ابتدا به روستای تاف آب بخشداری الوار گرمسیری رفتیم روستایی که لوله های گاز شهری تا صد متری روستا و در دل کوه کشیده شده و به دلیل های غیر قابل توجیه در این فاصله  اندک از روستا پلمپ شده است یا چشمه ای که زمانی آب روستا را تامین میکرد که با حفر چاهی در 200 متری روستا خشک شد و مردم را بی آب کرد در پی این بی آبی شرکت نفت متعهد به تامین آب روستا شد که در این خصوص به گفته ی بومیان 2 میلیارد تومن هم  بودجه اختصاص یافت ولی مجتمع صنعتی بهره برداری قلعه نار با اختصاص دو منبع غیر استاندارد و پوسیده که هیچگونه کارایی هم ندارد عملا هیچ حرکت مثبتی انجام نداده و صرفا هفته ای یک بار با تانکر آب غیر تصفیه و استاندارد برای روستاییان می آورد که روستاییان هم در شرایط بسیار نامطلوبی به مدت یه هفته از این آب استفاده میکنند و جالب آنکه شرکت آب فاضلاب منطقه برای تامین این آب بی کیفیت نیز حق آبه در نظر گرفته و از روستاییانی که به موجب حفر چاه در اطراف محل زندگی خود از نعمت آب و کشاورزی محروم شده اند دریافت وجه میکند.

روستانشینان به تابناک خوزستان از وضعیت نابسامان معیشت شان گلایه کردند و گفتند که خانه بهداشت نیز مدت هاست که تعطیل شده و در پرسش از وضعیت کرونا هیچ اطلاعی نداشتند و این یعنی یک فاجعه دیگر!

 

 

نکته جالب این که در فاصله ای کمتر از 1000 متر کمپ بسیار زیبا و مجهز شرکت ملی نفت و منازل مسکونی پرسنل وجود دارد که از تمام امکانات برخوردار است و نشانه ای از این کاستی ها و کمبودها در آن منطقه دیده نمی شود.

دهیار این روستا می گوید هر چه فریاد میزنیم گوشی شنونده نیست، شرکت نفت تعهدات خود را انجام نمیدهد و بوجه ای که به دهیاری اختصاص میگردد حدود 21 میلیون تومان است که کفاف حقوق اعضای شورا را هم نمیدهد. این جا خانواده هایی هستند که امرار معاش شان تنها از طریق دریافت یارانه است و ماه به ماه منتظرند تا این مبلغ به حساب شان واریز شود و از همین طریق گذران عمر کنند.

به روستای ولیعصر رسیدیم؛  خورشید دامن خود را در آسمان گسترده بود و گرمای طاقت فرسایی یکه تازی می کرد. روستایی که بر اثر سیل سال گذشته سد خاکی اش را از دست داده و نیاز به ترمیم دارد. مردم از مراجعه و بازدید مسئولان و عکس برداری و قول هایی که بی سرانجام مانده بودند سخن گفتند و شکوه از زخمِ کاریِ بی آبی ... اهالی می گفتند روزانه  یک ساعت آب بیشتر ندارند و در بقیه ساعات شبانه روز در بی آبی مطلق هستند.

 

به گزارش تابناک خوزستان، یکی دیگر از دردهایِ این منطقه، ردِ شمشیرِی است که از جنگ فرهنگی بر پیکره ی شهر کشیده شده؛ عدم آنتن دهی موبایل در این روستاها و نبود اینترنت و یا حتی شبکه سراسری صدا و سیما برخی از ساکنین روستا را مخاطب ماهواره و شبکه های بیگانه نموده  که با وجود برخورداری از دکل مخابراتی و تلویزیونی جای سوال است که چرا اقدامی برای مرتفع کردن این معضل صورت نگرفته است؟..

این گزارش مملو از سوال های بی جوابی است که ما تنها موظف به طرح آن ها بودیم، به امید روزی که متولیانِ خداترس پاسخی نیکو برای این سوال ها ارائه دهند.

___________________________________________________________________________________________

*گزارش: تحریریه تابناک خوزستان     *سردبیر: سمیه همت پور

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار