تابناک ایلام، محمد وفایی یگانه :: جوان را که می گوییم، ویژگی هایی دارد؛ سرزندگی، شادابی، نشاط، امیدوار، کمک دست پدرو مادر، خنده رو، آگاه به وظایف و حقوق خود، به قود مقام معظم رهبری، معتقد به آرمانهای انقلاب، هیئتی، خوش روحیه، پرانگیزه و مطالبه گر و عدلتخواه .له جوان چنین ویژگی هایی را دارد.
افزون براینها و همانند چنین صفاتی. اما در استان ما وضع متفاوت است. اکثر جوانها علیرغم میل باطنیشان، مهاجرت کرده اند. روستایی را نمی بینی که جوان زیادی در آن باشد. همان درصد کم هم که می بینی کمتر روحیات و صفات جوانی دارند.حوصله خودشان را هم ندارند. بیشترشان خمودگی، کم حوصلگی و حتی خستگی از سرورویشان می بارد.
سری به ورامین، رباط کریم، شهریار، شهرقدس، اندیشه، میدان شوش، راه آهن و حوالی خیابان فداییان تهران بزنید، انگار در یکی از شهرهای خودمانید، چندان غریبه نیستید. مسئولان ملی و (به ویژه) منطقه ای، چقدر این واقعیت و مشکل را درک کرده اند؟چه راهکاری را برای رفع یا کاهش آن عملیاتی کرده اند؟ بله مشکلات اقتصادی، فرهنگی، ورزشی چنین وضعیت نامناسبی را رقم زده است.
تیم مهرگان دره شهر صفر تیم داماش گیلان چهار !!!!!! اعضای تیم مهرگان را از نزدیک دیده ام، تیم که چه عرض کنم، گروهی جوان پاک، باروحیه، سالم، خوشبین، پرجنب و جوش، قانع و امیدوار گرد هم آمده اند و تیم مهرگان را بدون هیچ امکاناتی درست کرده اند.
هرچه داشته اند و هرچه توانسته اند، از پدرو مادر و اقوام، قرض کرده اند و خودشان، تیم پرافتخاری را تشکیل داده اند. باهزار مساله و مشکل ثبتش کرده اند، نه توپ دارند، نه زمین، نه لباس (منطور یک لباس فقط یکدست و یکرنگ باشه کیفیتش و قیمتش مهم نیست)، نه پولی برای مخارج اولیه مثل کرایه ماشین، آب معدنی، خداوکیلی هیچی ندارند غیراز عده ای جوان پاک، دیگر هیچی نیست.
با همه این مشکلات، تیم ها را یکی پس از دیگری بردند، حتی تیم نفت را با مربیگری علی دایی. با دست خالی می جنگند برای دلخوشی خودشان، برای نام آوری شهر و ولایتشان، برای اینکه کودکان و جوانان دیارشان فقط دلباخته تیمهای پایتخت نباشند، می گویند مگر ما چه کم داریم از تراکتورسازی، سپاهان، ملوان و غیره که بخشی از مردم ایران، عاشق این تیم ها شده اند.فکر می کنم فقط توجه مسئولین را کم دارند.
همه را بردند تا به تیم داماش رسیدند، هیچکس تاکید می کنم، هیچکس یاورشان نشد، هیچکس درکشان نکرد، شب و روز هم اندیشی کردند، روانداختند، تا یک اتوبوس کرایه کنند و به رشت بروند برای بازی، خود تیم به اصطلاح دونگی، حساب کردند البته هرکه هرچه توانست. تا کرایه ماشین را جمع کنند، گفتند عیب ندارد بین راه چیزی نمی خوریم، فقط برسیم بازی کنیم. دلم می سوزد، عده ای در این فوتبال، میلیاردی می خورند، عده ای هم گرسنگی، تا فقط بازی کنند.
بدبختی آنجاست که بودجه دولتی هم برای میلیاردی هاست نه برای گرسنگان. خلاصه این بنداخداها نه غذای بین راه داشتند، نه اقامتگاه و نه حتی آب معدنی برای روز بازی. یک بنده خدایی یک دست لباس پلاستیکی یکرنگ براشان آورده بود. دلم برای خودم و دیارم و جوانانم سوخت، اگر اندک توجهی بود، به اندازه پول یک موبایل ساده و معمولی، تیمم، بزرگان فوتبال ایران را به دره شهر می کشاند.
قهرمانی جام حذفی هم ممکن بود. این جوانها تا همینجا خودشان را ثابت کردند ولی مسئولین مسئولان و آحاد مردم، باید به فکر جوانانمان باشیم. اگر بشاشی و سرزندگی از جوانان گرفته شود، دودش به چشم همه می رود. حداقل امکانات ورزشی و فرهنگی، تاکید می کنم حداقل امکانات، دیگر نه بهانه کم بودجه ای می خواهد و نه سرشلوغی مسئولین. فقط یک جو غیرت می خواهد. /م
