مهران فرامرزی: دیوار واقع در بزرگراه 22 بهمن زنجان، برای حذف منظر نامطلوب و شاید عدم دسترسی ساکنین محله اسلام آباد به بزرگراه و هدایت ساکنین در راستای استفاده از دسترسی‌ها مشخص بیش از یک سال است، که احداث شده است. دیوار بتنی که هم اکنون مردم به سرنگون کردن آن و ایجاد منافذ در آن مبادرت کرده‌اند( تصاویر پایین).
چنین دیوارهای بتنی در دیگر شهرهای ایران احداث شده است و البته الگوهای رفتاری یکسانی از ساکنین محلات در آن مشاهده شده است و آن هم تخریب این دیوارها و این منافذ !!
اما سوالاتی که ممکن است مطرح شود:
1- آیا راه حل حذف منظر نامطلوب از شهر ایجاد دیوارهای بتنی بی‌روح است؟
2- آیا مردم از ایجاد دیوار جدایی لذت می‌برند؟
3- آیا مدیریت شهری با ایجاد چنین دیوارهایی به اهداف خود رسیده است؟
4- آیا با ایجاد چنین دیوارهایی فضای مطلوب بزه‌کاری و فضاهای جرم خیز افزایش نیافته است؟
5- آیا این دیوارها اعتماد بین مسؤولین و مردم را بیشتر نمی‌کند؟
6- آیا این دیوارها پاک کردن صورت مسئله نیست؟
7- آیا این دیوار، دیوار تنفر، فاصله و خشونت نیست؟
8- آیا به جای دیوار، استفاده از نرم فضاها از جمله فضاهای سبز و... بهتر نبود؟ و...
در علم و هنر شهرسازی، تعامل با فضای موجود، کاربران آن فضا و همه هستی ضروری به نظر می‌رسد در غیر این صورت هر عملی، عکس‌العملی را خواهد داشت.
الگوهای رفتاری مردم را باید دید و از آنها نتیجه‌گیری کرد نه اینکه یک طرح نادرست را دوباره تکرار و این هزینه را بر مردم تحمیل کرد، به عبارتی از جیب مردم علیه مردم !! مدیر محترمی که این فضای بی‌روح ناعادلانه را خلق کرده در ذهن خود به دنبال کدامین مدینه فاضله بوده است؟!!!